Tego rocznym tematem Rorat jest Pokażę Ci dorgę do nieba a patronem jest sw. Jan Maria Vianney, proboszcz z Ars, patron wszystkich kapłanów.Dzieci dostają codziennie obrazki oraz zadania które dzieci powinni wykonać w dniu

Zapraszamy Serdecznie

Rozważanie Trzeciego Tygodnia Adwentu !

Radujcie się w Panu!

Dwa razy w roku liturgicznym, czyli kościelnym, na początku Mszy św. jest zaproszenie do radości. W Wielkim Poście w czwartą niedzielę mamy w antyfonie na wejście słowa: ”Raduj się, Jerozolimo!”. Adresatami tego zaproszenia i zarazem wezwania jest święte miasto Jeruzalem.
Natomiast w trzecią niedzielę Adwentu św. Paweł już w antyfonie na wejście wzywa nas wszystkich: ”Radujcie się zawsze w Panu!” (Flp 4, 4-5). Słowo Apostoła jest skierowane także do nas - dziś i teraz! Przed Wielkanocą motywem jest Zmartwychwstanie Pańskie, a w trzecią niedzielę Adwentu - tak bardzo już bliskie Boże Narodzenie! Przez wiele lat spowiadałem często dzieci z domu dziecka. Niektóre z nich były jakby lekko wystraszone. Szczególnie tym zadawałem taką bardzo niezwykłą pokutę, mówiąc: A za pokutę - uśmiechnij się do mnie! I rzeczywiście, niektóre jeszcze na korytarzu, biegnąc, uśmiechały się i odprawiały tę swoistą pokutę.
Jestem przekonany, że także Pan Jezus uśmiechał się do nich, a im pozostało to wspomnienie, że spowiedzi nie trzeba się bać, tylko radować się, że Pan Jezus nas kocha. Oczywiście spowiednik nie może lekceważyć grzechów małego penitenta czy penitentki! Niemniej jednak trzeba zawsze pamiętać, że Pan Jezus nas kocha i przebacza nam nasze winy w sakramencie pokuty.
Już teraz życzymy sobie: ”Wesołych Świąt!”. To słowo ”wesoły” może mieć wydźwięk nieco mniej poważny. Dlatego mówimy: ”Radosnych Świąt!”. Bo i Pan Jezus życzy nam: ”Aby radość wasza była wielka!”.

      Grudnia 

Przez noc do światła

Święty tygodnia: św. Jan od Krzyża Myśl: Aby Bóg napełnił mnie sobą, muszę stanąć przed Nim z pustym naczyniem.

Był jednym z największych chrześcijańskich mistyków, doktorem Kościoła, wybitnym hiszpańskim poetą i reformatorem zakonu karmelitów. Juan de Yepes y Alvarez urodził się niedaleko Avila w roku 1542. Kształcił się w szkole jezuickiej, a następnie na uniwersytecie w Salamance. W wieku 21 lat wstąpił do karmelitów, mając 25 lat przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku spotkał się ze św. Teresą z Avila i zainspirował jej planami zreformowania karmelitanek i karmelitów.

Wspólnie z nią podjął to dzieło, ale napotkał gwałtowny sprzeciw swoich współbraci. Jego przeciwnicy aresztowali go w Toledo i uwięzili w areszcie, licząc na osłabienie reformatorskich zapędów. W więzieniu Jan napisał jedno z największych swoich dzieł: „Pieśń duchową”. Po 9 miesiącach udało mu się uciec z zakonnego karceru i kontynuować reformę zakonu. Tych, którzy ją przyjęli, zwano odtąd karmelitami bosymi. Umarł w wieku 49 lat w wielkich cierpieniach i upokorzeniu.

Jan opisał drogę na górę Karmel, czyli mistyczną podróż duszy do zjednoczenia z Bogiem. Najczęstszym źródłem odniesień była dla niego biblijna Pieśń nad pieśniami. Dialog Oblubienicy z Oblubieńcem jest symbolem zjednoczenia człowieka z Bogiem. Język mistyki stapia się w jedno z liryką miłosną, pełną żaru, wręcz zmysłowej miłości.

Podstawowym przekonaniem św. Jana było to, że dusza musi oczyścić się ze swojego „ja”, aby zostać napełniona Bogiem. Zjednoczenie z Bogiem jest najgłębszą z możliwych radości, ale ponieważ mieszka w nas zbyt dużo egoizmu, nie potrafimy tej radości przeżywać. Nasza pycha, wyobrażenia, pożądania… to wszystko musi umrzeć, a umieranie nie jest przyjemne. Proces oczyszczenia św. Jan nazywa „nocą ciemną”.

To doświadczenie pustki, osamotnienia, zniechęcenia, nieraz bliskiego rozpaczy. Św. Jana od Krzyża przedstawia się nieraz jako człowieka o ponurym charakterze. Nic bardziej fałszywego. Był realistą, traktował na serio walkę z grzechem. Jego dzieła świadczą o tym, że był człowiekiem wielkiej dobroci i w charakterze. Nic bardziej fałszywego. Był realistą, traktował na serio walkę z grzechem. Jego dzieła świadczą o tym, że był człowiekiem wielkiej dobroci i wrażliwości na piękno. Owszem, nie szukał rozrywki, ale prawdziwego szczęścia. Umierał z tęsknoty za Bogiem.